نسیم سحر

به همانی آب ندادید که روزی برای سیرابی شما بود که دست به دعا برداشت....

امام صادق علیه‏السلام نقل می‏کند: جمعی از اهل کوفه به حضور علی علیه‏السلام آمدند و از نیامدن باران، اظهار ناراحتی کردند و به عرض رساندند برای آنها از درگاه خداوند، طلب باران کند، علی علیه ‏السلام به حسین علیه‏السلام فرمود: برخیز و طلب باران کن.

حسین علیه‏السلام برخاست و پس از حمد و ثنا و درود بر پیامبر صلی الله علیه و آله عرض کرد:

«ای خداوندی که عطا بخش نیکی ها و نازل کننده‏ ی برکتها هستی، باران رحمتت را برای ما بباران و با آب فراوان و گسترده همه جا را پر کن، تا تهی‏دستان از بندگانت از آن بهره ‏مند گردند و زمینهای خشک، سرسبز می‏شوند، ای پروردگار جهانیان این خواسته ‏ی ما را برآور.»

وقتی دعای امام حسین علیه‏السلام به پایان رسید، باران ناگهانی فراوانی شروع به باریدن گرفت، به طوری که یک نفر بادیه‏ نشین آمد و گفت: «دیدم آب در بیابان و در میان گودالها و نهرها موج می‏زند.» [1] .

پروردگارا،

نکند من ناشکری تویی را بکنم که چنان مرا نعمت بخشیده ای؟ این هم رفتاری مانند کوفیان است. نیست مگر؟

یا ارحم الراحمین ، لختی به خود واگذارمان مفرما...

-----------------------

 [1] بحار، ج 44، ص 187.

*  امام حسین آفتاب تابان ولایت ، محمد محمدی اشتهاردی ، ص 56