هر چه می خواهی در همین یک کار است

« نظام اسلامى و جامعه‌ى اسلامى با انس روزافزون با قرآن استحکام درونى پیدا میکند؛ و استحکام درونى آن چیزى است که جوامع را در راه‌هاى مطلوب خودشان و به‌سوى مطلوبهاى خودشان قادر میسازد و قدرت برخورد با چالشها به جوامع میدهد. باید در درون مستحکم بود؛ این استحکام درونى به برکت انس با قرآن حاصل میشود.

انس با قرآن ایمان را تقویت میکند،

توکّل به خدا را زیاد میکند،

اعتماد به وعده‌ى الهى را زیاد میکند،

ترس و خوف از مشکلات مادّى را در انسان کم میکند،

انسانها را تقویّت روحى میکند،

اعتماد به نفس میدهد،

راه‌هاى تقرّب به خدا را براى انسان روشن میکند.

فواید و منافع انس با قرآن در این بخش اینها است.
قرآن کتاب معرفت است، کتاب نور است. وَ مَا جَالَسَ هَذَا القُرآنَ اَحَدٌ اِلّا قَامَ عَنْهُ بِزِیادَة اَو نُقصَانٍ زِیَادَةٍ فى هُدًى اَو نقصانٍ فى عمًى؛(۱) این کلام منسوب به امیرالمؤمنین است؛ فرمود: هرکسى که با قرآن نشست، از این نشست که برخاست، یا هدایتى در او افزون شده است یا بى‌معرفتى و کورى‌اى از او کم شده است. یک افزایشى و یک نقصانى در او به‌وجود مى‌آید، افزایش در هدایت و نقصان در کورى، نقصان در گمراهى، یعنى گمراهى انسان کم میشود. هدایت انسان، آگاهى انسان افزایش پیدا میکند؛

نشست و برخاست با قرآن این‌جورى است؛ این البتّه با توجّه و تدبّر در قرآن حاصل میشود. قرآن را باید با توجّه خواند؛ توجّه داشته باشیم که صِرف تشکیل این اصوات مطلوب نیست؛ با توجّه به معانى، با توجّه به مرادات(۲) قرآنى باید قرآن را خواند؛ اگر این شد، آن وقت جامعه‌ى اسلامى راه خودش را پیدا میکند. اَللهُ وَلىُّ الَّذینَ ءامَنُوا یُخرِجُهُم مِنَ الظُّلُماتِ اِلَى النُّور؛(۳) از ظلمات خرافات، از ظلمات گمراهى‌ها، از ظلمت ترس، از ظلمت توهّمات، انسان خارج میشود «اِلَى النُّور»؛ نور هدایت، نور معرفت، نور تقرّب به پروردگار، نور انس با پروردگار. اینها خصوصیّاتى [است‌] که با نشستن با قرآن و انس با قرآن براى انسان به‌وجود مى‌آید و ما به این احتیاج داریم؛ امّت اسلامى امروز به این احتیاج دارد.»

 

------------------------------

۱) نهج‌البلاغه، خطبه‌ى ۱۷۶
۲) خواستها
۳) سوره‌ى بقره، بخشى از آیه‌ى ۲۵۷

ر.ک: بیانات مقام معظم رهبری دامت برکاته در محفل انس با قرآن سال ۹۳، لینک کامل بیانات معظم اله

در ماه خدا، متخلق به اخلاق خدا شویم

فرمود: «هو شهرٌ دُعیتم فیه إلی ضیافة الله» در این ماه شما مهمان خدا هستید. میهمان باید کاری کند که صاحب‏خانه می‏کند. روزه‏ دار، میهمان خدایی است که «یُطعِمُ ولا یُطعَم»[1] اطعام می‏ کند ولی خود اطعام نمی‏ شود؛ پس او هم می‏ تواند «یُطعِمُ ولا یُطعَم» باشد. اگر خدای سبحان می‏ بخشد و نمی‏ گیرد، انسان هم بایستی در این ماه خویی پیدا کند که ببخشد و نگیرد؛ چون هیچ دستی بهتر از دست بخشنده و هیچ دستی هم بدتر از دست بگیر نیست. خوی گدامنشی را خداوند ناپسند دارد و خوی بخشش را می‏ پذیرد. اگر کسی تلاش و کوشش کرد که دیگران در کنار سفرهٴ او به بهشت بروند، دست او دست بخشنده است و اگر کسی تلاش کرد که به برکت دیگران به بهشت برود، او دست گیرنده دارد.

یکی از کلمات بلندی که قبل از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) کسی نگفته است این است که: «الید العُلیا خیرٌ من الید السُفلی»[2]. دست بالایی بهتر از دست زیرین است؛ زیرا انسانی که می‏ بخشد دستش بالاست، وقتی می‏ گیرد دستش پایین است.

 

در ضمن دعاهای شب های ماه مبارک رمضان، داشتن چنین روحی بلند را به انسان توصیه می‏ کنند که به خدا عرض کنید: «خدایا تو که دینت را حفظ می‏ کنی و ممکن نیست دست از آن برداری، توفیق بده تا دین تو به دست من زنده شود» نه اینکه دیگران دین تو را زنده کنند و من کنار سفرهٴ دین بنشینم. بگذار، نماز و روزه به دست من و با خون من زنده شود که دیگران میهمان من باشند؛ نه اینکه دیگران بجنگند و خون بدهند و دین را احیا کنند و من نماز بخوانم و روزه بگیرم. «واجْعلنى ممّن تنْتصر به لدینک ولا تسْتبدل بى غیرى»[3].

خدای سبحان عده ‏ای را تهدید کرده می‏فرماید: من از دینم حمایت می‏کنم و دست از آن بر نمی‏دارم، شما توفیق اجرای این فیض را نیافتی به دست دیگری انجام خواهم داد: ﴿إنْ تتولّوا یسْتبدلْ قوماً غیْرکم ثمّ لا یکونوا أمثالکم﴾[4]. چنین نیست که اگر دیگران در برابر اسلام صف بستند خداوند دست از اسلام بکشد. به طور یقین خدا دینش را حفظ می‏کند. حال اگر حفظ دین با شما ممکن نشد، و خلوص را از دست دادید، شما را می‏برد و دیگران را جای شما می‏آورد.

 بر اساس این تهدید و تعلیم قرآن کریم است که فرموده‏ اند: در شبهای ماه مبارک رمضان بگویید: خدایا تو که دینت را حفظ می‏کنی، این توفیق را بده که دین تو به دست من حفظ و زنده شود. این را دست بخشنده و همّت بلند می‏گویند.

در دعاهای این ماه صاحب‏خانه را به ما معرفی کرده‏اند که: «وهو یُطعِم ولا یُطعَم ویُجیر ولا یجار علیه»[5] یا: «یُهلک ملوکاً ویَسْتخلف آخرین»[6]. سپس به ما گفته‏اند که شما میهمان چنین خدایی هستید.

-------------------------

[1] ـ امام صادق (علیه‏السلام) فرمود: هنگام غذا خوردن نام خدا را ببر، آنگاه که دست کشیدی بگو: «الحمد لله الذى یُطْعِم ولا یُطْعَم» (کافی، ج 6، ص 294).

[2] ـ کافی، ج 4، ص 11.

[3] ـ مفاتیح الجنان، اعمال شبهای ماه رمضان، دعای سیزدهم.

[4] ـ سورهٴ محمد (صلی الله علیه و آله و سلم)، آیهٴ 38.

[5] ـ بحار، ج 63، ص 381.

[6] ـ از فقرات دعای افتتاح.

ر.ک: حکمت عبادات، آیت الله جوادی آملی، ص 147